Less is more, of kan dat zijn...

Wat me steeds weer opvalt tijdens gesprekken is hoe erg liefhebbers hun stinkende best willen doen om hun duifjes zo goed mogelijk te verzorgen.

Dat is alleen maar toe te juichen, maar je kan te hard je best doen en dan maak je dingen alleen maar ingewikkeld en moeilijk voor jezelf. Dat kan niet de bedoeling zijn. Het is een hobby en het moet plezant blijven.
Jonge duiven willen wel eens ziek worden. Zo gaan die dingen nu eenmaal. Kinderen die voor het eerst naar de crèche gaan, je kan er vergif op innemen, je hebt het vlaggen. Met de jonge duiven is het niet anders, dat is de natuur. Het laat het lichaam toe antistoffen aan te maken om het weerstandsvermogen en de immuniteit te verhogen.
Adeno, wie kent het niet? Sommige beestjes hebben er precies helemaal geen last van, anderen worden er in meer of mindere mate ziek van en nog anderen gaan er aan dood. Natuurlijk is dat spijtig, maar het is een utopie te denken dat wanneer je 100 jonge duiven kweekt het ook 100 stevige gezonde jongens en meisjes gaan zijn die kampioenen gaan worden.
Als we eerlijk zijn met onszelf weten we dat er van die 100 jonge duiven na 3 jaar amper 3-5 zullen overblijven en dan ben ik nog “ruim”.  Dit maar om te zeggen dat je constant zieke jongen maar beter kunt verwijderen in plaats van naar behandeling naar behandeling te sukkelen. Je kan er de zieke beestjes misschien wel even terug op vooruit helpen maar tegelijkertijd verknoei je voor een deel toch wel deze die het veel makkelijker zonder allerlei spul kunnen stellen.

Lokaal wordt er op plaatsen per 2-tal gespeeld en dat betekent zoveel als dat 1 op de 2 duifjes geen prijs wint. Per 2.5-tal per 3-tal en als we het Nationaal bekijken hebben we 3 beestjes van de 4 die niet op het papier zullen staan. Ow zeker, dat is al geen makkie. Waarom we dan denken dat duiven die met allerlei spul overeind moeten gehouden worden die kaap zullen halen, dat is me een raadsel. Dan zwijgen we er nog over dat het één van de 3-5 zou zijn die we 3 jaar later nog op de hokken hebben.
We maken het onszelf alleen maar moeilijk door van elk geboren jong duifje een superkampioentje te willen “maken”. Goed presteren is het uiteindelijke doel, maar als je enkel en alleen focust op presteren, presteren en presteren, vergeet je vaak te genieten van de weg naar dat doel. Dan zou de fun in het spelleke er wel rap vanaf kunnen zijn.

Kijk en luister via: Online PIPA-dubbelgesprek met Jelle Roziers en Tom Van Gaver | PIPA